Van klimparadijs naar klimhel!
Op zaterdag 24 augustus 2024 ben ik als vader samen met mijn volwassen zoon en dochter naar Klimbos Lage Vuursche geweest. Het begon erg leuk, maar eindigde in een nachtmerrie. We hadden geen noemenswaardige ervaring met klimmen, dus na de instructie besloten we om zoveel mogelijk routes te doen, van makkelijk tot moeilijk.
Aan het eind van de middag waren we toe aan de zwarte route, de moeilijkste en zwaarste. Wat hierbij vooral opviel, was dat we al snel in de file stonden. Sommige klauteraars waren blijkbaar niet berekend op de zwaarte en de moeilijkheidsgraad van het parcours, waardoor we telkens erg lang moesten wachten voor we verder konden.
Toen we ongeveer in het midden van het parcours waren, sloeg het weer om. De lucht betrok, het begon steeds harder te waaien, de regen kwam met bakken uit de hemel en sloeg als een zweepslag in je gezicht. Het werd daarna alleen nog maar erger: het begon echt te stormen, je hoorde de donder en zag de bliksem.
Onze boom begon langzaam te schudden. En daar sta je dan op 23 meter hoogte op een klein plateautje, terwijl je wanhopig houvast zoekt bij de stalen kabels waaraan je veiligheidsgordel vast zit. We hielden elkaar vast en zochten zoveel mogelijk beschutting achter onze boom, want de regen striemde echt in onze gezichten. Verder gaan was absoluut onmogelijk. Inmiddels waren we werkelijk drijfnat en doodsbang dat de bliksem in zou slaan. Die bomen zijn allemaal met elkaar verbonden door middel van stalen kabels, dus een blikseminslag zouden we waarschijnlijk niet overleefd hebben.
Zo hebben we heel lang gestaan, terwijl het hele bos stond te trillen en we ons afvroegen hoe dit af moest lopen. Uiteraard wachtten we op hulp, maar … echte hulp hebben we die middag niet gehad. Toen de storm een klein beetje begon te luwen, hoorden we plotseling allerlei mensen schreeuwen vanaf de grond. Door het oorverdovende lawaai van de storm waren ze echter niet te verstaan.
Uiteindelijk hebben we zo goed en zo kwaad als het kon, de route afgemaakt, maar alles was spekglad geworden door de regen, dus dat viel echt niet mee, want we bleven overgeleverd aan het voortdurende natuurgeweld.
Toen we eindelijk beneden stonden, gebutst en geschaafd en met talloze blauwe plekken, werden we verwezen naar een soort klimloods, waar we in ieder geval droog stonden. Natuurlijk waren we door- en doornat. Toen mijn zoon om een handdoek vroeg, kreeg hij een klein zwart handdoekje van een jongen in het kliminstructeurshuisje, waar alle kliminstructeurs verzameld waren. Die zorgden meer voor elkaar dan voor ons.
Niemand bemoeide zich met ons. Ik miste zorg! Ik miste nazorg! Je was op jezelf aangewezen. We hebben zo snel mogelijk onze natte kleren uitgetrokken, uitgewrongen en weer aangetrokken, want droge kleding hadden we niet. Toen zijn we, behoorlijk gedesillusioneerd, naar de auto gelopen en hebben we de terugreis van bijna anderhalf uur aanvaard.
Maar, dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren. Later hoorden we dat er al uren van tevoren code geel was afgekondigd. Dat slechte weer zat er dus al lang aan te komen, maar de organisatie van Klimbos Lage Vuursche lag blijkbaar te slapen, want ze beweerden dat ‘het’ er ineens was.
Het is nu maandag als ik dit schrijf en ik heb hier al twee nachten slecht van geslapen, omdat ik de nachtmerrieachtige taferelen van die dag niet uit mijn hoofd krijg. Het voelde echt aan als een levensbedreigende situatie. Niet alleen voor ons drieën, maar ook voor de andere mensen die die dag aan het klimmen waren en veel te laat werden gewaarschuwd.
Ik hoop dat de organisatie van Klimbos Lage Vuursche zich dit verhaal aantrekt en actie onderneemt, zodat dergelijke calamiteiten nooit en dan ook nooit meer voor zullen komen. En voorkomen is altijd beter dan genezen!
Martin, Jasper en Elvi Kersten
Reactie Klimbos Nederland:
Hi Martin, wat ontzettend vervelend dat jullie geen fijn gevoel hebben overgehouden aan je klimuitje. Heel goed dat jullie je aan de opbouw van de routes hebben gehouden, zoals je gemerkt hebt doet niet iedereen dat altijd. Als je niet vaak klimt, is het mogelijk dat een route moeilijker blijkt dat verwacht.
Wat betreft de weersomstandigheden en de ontruiming, dit heb ik meteen nagevraagd bij de desbetreffende dagmanager. Mijn collega's hebben de hele dag de weerapps in de gaten gehouden en code geel gold enkel voor de kustprovincies. De regen leek langs Lage Vuursche heen te gaan, maar op een gegeven moment bleek dat dit toch niet het geval was. De bui kwam opeens toch eerder en toen was nog niet iedereen uit de route. Tijdens het slechte weer hebben mijn collega's geprobeerd nog contact te zoeken met de klimmers in de zwarte route, helaas is dat niet helemaal goed gegaan. Nadat iedereen wel uit de route was, was het de bedoeling dat iedereen opgevangen zou worden in de tent. Helaas is hier een miscommunicatie ontstaan, wat wij zeker hoog opnemen. Intern zijn we hier mee bezig. Excuses voor de onduidelijkheid en hopelijk kunnen jullie nog wel terugkijken op een aantal leuke klimroutes!